Αριστοτέλους “Μετά τα φυσικά” – 13
ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ “ΒΙΒΛΙΟ Γ’” ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το «άνθρωπος» δεν σημαίνει ένα αλλά περισσότερα πράγματα, ενός από τα οποία ένας λόγος είναι «ζώο δίποδο», πλην όμως θα μπορούσαν να υπάρχουν και πολλοί άλλοι, αρκεί να ήσαν ορισμένοι ως προς τον αριθμό, διότι σε κάθε λόγο θα μπορούσε να τεθεί διαφορετικός όρος. Αν ωστόσο δεν ήσαν ορισμένα, αλλά έλεγε κάποιος ότι σημαίνει άπειρα, τότε προφανώς δεν θα υπήρχε έλλογη σκέψη, διότι το να μην σημαίνει ένα πράγμα ισούται με το να μην σημαίνει τίποτα, και αν οι όροι δεν σημαίνουν τίποτα, τότε αναιρείται η λογική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, αλλά στην πραγματικότητα και με τον εαυτό μας, διότι ούτε καν να σκεφθεί δεν μπορεί κάποιος, αν δεν σκέπτεται ένα πράγμα. Αλλά και αν μπορεί, θα πρέπει να θέσει για αυτό το πράγμα έναν όρο. Ας δεχθούμε, λοιπόν, όπως είπαμε στην αρχή, ότι ο όρος σημαίνει κάτι και μάλιστα ένα πράγμα. Τότε όμως το «είναι άνθρωπος» δεν μπορεί να σημαίνει ό,τι ακριβώς σημαίνει το «δεν είναι άνθρωπος», αν το «άνθρωπος» όχι μόνο σημαίνει ένα πράγμα, αλλά έχει και μία σημασία (διότι η έκφραση «έχει μία σημασία» δεν είναι ταυτόσημη με την έκφραση «σημαίνει ένα πράγμα», καθότι τότε και το (μουσικό» και το «λευκό» και το «άνθρωπος» θα σήμαιναν ένα πράγμα, και έτσι όλα τα πράγματα θα ήσαν ένα, αφού θα είχαν την ίδια σημασία). Και ούτε θα μπορούσε το ίδιο πράγμα να είναι και να μην είναι, παρά μόνο καθ’ ομωνυμία, αν δηλαδή αυτόν που εμείς αποκαλούμε άνθρωπο, άλλοι τον αποκαλούσαν μη άνθρωπο. Η απορία όμως στην περίπτωση αυτή δεν είναι αν το ίδιο πράγμα μπορεί να είναι και ταυτόχρονα να μην είναι άνθρωπος ως προς το όνομα, αλλά ως προς την πραγματικότητα. Αν, τώρα, «άνθρωπος» και «μη άνθρωπος» δεν σημαίνουν κάτι διαφορετικό, προφανώς το «δεν είναι άνθρωπος» δεν θα σήμαινε τίποτε άλλο από το «είναι άνθρωπος», αφού θα είναι. ένα. Διότι, «είναι ένα» σημαίνει, ότι έχουν μεταξύ τους τη σχέση που έχει το «ρούχο» και το «ένδυμα», αν ο ορισμός τους είναι ένας. Αν, όμως, είναι ένα, τότε το «είναι άνθρωπος» και το «είναι μη άνθρωπος» πρέπει αναγκαστικά να σημαίνουν ένα πράγμα. Έχουμε όμως δείξει ότι σημαίνουν διαφορετικά πράγματα. Συνεπώς, αν για ο,τιδήποτε αληθεύει να πούμε ότι είναι άνθρωπος, πρέπει κατ’ ανάγκη να είναι ζώο δίποδο (διότι αυτό σήμαινε το «άνθρωπος»). Αν αυτό συμβαίνει κατ’ ανάγκην, τότε είναι αδύνατον να μην είναι ζώο δίποδο (διότι αυτό σημαίνει το «είναι κατ’ ανάγκην» —ότι το πράγμα είναι αδύνατον να μην είναι άνθρωπος. Είναι συνεπώς αδύνατον να είναι ταυτόχρονα αληθινό να πούμε ότι το ίδιο πράγμα είναι άνθρωπος και δεν είναι άνθρωπος. Το ίδιο ισχύει και για το «δεν είναι άνθρωπος», διότι το «είναι άνθρωπος» και το (δεν είναι άνθρωπος» σημαίνουν διαφορετικά πράγματα, αφού και το «είναι λευκός» και το «είναι άνθρωπος» σημαίνουν διαφορετικά πράγματα” τα πρώτα μάλιστα είναι πολύ περισσότερο αντίθετα και άρα σημαίνουν διαφορετικά πράγματα .
Ένα πραγματικά αλλοπρόσαλο απόσπασμα, ένας αχταρμάς γραμματικής, μεταφυσικής, γλωσσολογίας, επαγωγικής λογικής και γρίφων όπως μόνο ο Αριστοτέλης ξέρει να τα ανακατεύει όλα.
Χωρίς εμπιστοσύνη στον ευατό του προσπαθεί κάτι να πει για το μη-ον και το μπερδεύει με τα συνώνυμα και τα αντίθετα της γραμματικής. Το ρούχο και το ένδυμα λέει είναι το ίδιο πράγμα άρα λέει το “είναι άνθρωπος” και το “είναι μη-άνθρωπος” σημαίνουν ένα πράγμα ή κάτι τέτοιο.
Επίσης λέει ότι “είναι άνθρωπος” αναγκαστικά σημαίνει “ζώο δίποδο” λες και κάποιος που γεννήθηκε χωρίς πόδια χάνει την ιδιότητα του ανθρώπου επειδή δεν έχει πόδια, ή δυο σιαμαία παιδιά με κοινά πόδια ενωμένα στον κορμό χάνουν την ανθρώπινη ιδιότητα, ή ακόμα και ένας ανάπηρος που έχασε σε ατύχημα ή στον πόλεμο τα δύο πόδια χάνει την ανθρώπινη ιδιότητα. Αυτά γράφει το μεγαλύτερο μυαλό της φιλοσοφίας, ο καλύτερος, ο πιο λογικός και ο πιο συστηματικός ιδεαλιστής. Τι θα έλεγε άραγε ο Αριστοτέλης αν μάθαινε οι γυναίκες στο Τσερνομπίλ λόγω της ραδιενέργειας γεννούσαν ψάρια; Κάτι μεταφυσικό σίγουρα, ενώ ένας υλομονιστής θα έψαχνε να βρει λογική εξήγηση.
ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ “ΒΙΒΛΙΟ Γ’” ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Αν, όμως, κάποιος πει ότι το «λευκός» σημαίνει ένα και το αυτό πράγμα με το «άνθρωπος», θα πούμε πάλι το ίδιο που ειπώθηκε προηγουμένως, ότι έτσι όλα θα ήσαν ένα και όχι μόνο τα αντίθετα. Αν, όμως, αυτό δεν είναι δυνατόν, τότε προκύπτει αυτό που είπαμε, αν βέβαια ο αντίπαλος μας απαντήσει στην ερώτηση. Αν, όμως, όταν κάποιος θέτει απλώς την ερώτηση, προσθέσει και τις αρνήσεις, τότε δεν απαντά στην ερώτηση. Διότι τίποτα δεν εμποδίζει το ίδιο πράγμα να είναι και άνθρωπος και λευκό και χίλια δυο άλλα. Εν τούτοις, αν κάποιος τον ερωτά αν είναι αλήθεια ή δεν είναι αλήθεια να πούμε ότι αυτό το πράγμα είναι άνθρωπος, ο αντίπαλος μας οφείλει να δώσει μια απάντηση που να σημαίνει ένα πράγμα χωρίς να προσθέσει «είναι επίσης λευκός και ψηλός». Διότι, εκτός των άλλων, είναι αδύνατον να απαριθμήσει τα συμπτωματικά γνωρίσματα, που είναι άπειρα. Άρα ή θα πρέπει να τα απαριθμήσει όλα ή κανένα.
Εδώ χτυπάει την διδαχή των υλομονιστών ότι μόνο τα άτομα είναι αληθινά υπαρκτά ενώ όλες οι άλλες ιδιότητες είναι συμβεβηκότα της οντικής ουσίας των συγκεντρώσεων των ατόμων. Λέει ότι είναι αδύνατο να απαριθμήσει κάποιος τα συμπτωματικά γνωρίσματα που είναι άπειρα, και άρα θα ή θα πρέπει να τα απαριθμήσει όλα ή κανένα. ΌΛΑ Ή ΚΑΝΕΝΑ. Ο ιδεαλιστής σκέφτεται πάντα μανιχαιστικά και δυιστικά. ΟΛΑ Ή ΚΑΝΕΝΑ, ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΟΛΟΣ, ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑ, ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΥΛΗ, πάντα δυισμοί και λοιπές αρλούμπες.
Τι λένε αντίθετα οι υλομονιστές:
Δημόκριτος: “Τίποτε αληθινό και κατανοητό δεν υπάρχει εκτός από τα πρώτα στοιχεία, τα άτομα και το κενό. Αυτά υπάρχουν «φύσει», ενώ τα πράγματα που γεννιούνται από αυτά και διαφέρουν στη θέση, στην τάξη και στο σχήμα είναι απλώς συμβεβηκότα”.
Λουκρήτιος: “Οτιδήποτε υπάρχει και έχει όνομα, θα διαπιστώσεις ότι είναι είτε μόνιμη είτε περιστασιακή ιδιότητα της ύλης ή του κενού»Επίκουρος: Κάθε ενσώματη ύπαρξη έχει ΣΥΜΒΕΒΗΚΟΤΑ και ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ. Τα ΣΥΜΒΕΒΗΚΟΤΑ είναι μη-υλικές ιδιότητες, δεν υπάρχουν μόνες τους, υπάρχουν σε σχέση με το σώμα και δεν είναι ασώματες οντότητες. Τα ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ δεν έχουν την φύση του όλου σώματος και δεν έχουν ανεξάρτητη ύπαρξη.
Τι βλέπουμε: Η δουλεμένη σκέψη των υλομονιστών σε πρώτη προσέγγιση και πρώτη εκλέπτυνση διαφέρει ριζικά από τον Μανιχαισμό του πατέρα της λογικής (χα χα εδώ γελάνε). Ο Πατέρας της Λογικής (χα χα εδώ γελάνε) λέει ΟΛΑ Ή ΤΙΠΟΤΑ. Οι υλομονιστές διακρίνουν διαβαθμίσεις και κατηγορίες στις ιδιότητες της οντικής ουσίας και φυσικά μιλάμε για ιδιότητες όχι ανεξάρτητες από το υλικό σώμα-συσσωμάτωμα που δημιουργούν.
ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ “ΒΙΒΛΙΟ Γ’” ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Καθ’ όμοιον τρόπο, λοιπόν, ακόμα κι αν το ίδιο πράγμα είναι χίλιες φορές άνθρωπος και όχι άνθρωπος, δεν πρέπει να απαντήσει κάποιος, σε αυτόν που τον ερωτά αν είναι άνθρωπος, προσθέτοντας ότι είναι ταυτόχρονα και όχι άνθρωπος, εκτός αν πρέπει να προσθέσει στην απάντηση και όλα τα άλλα συμπτωματικά γνωρίσματα, όλα όσα το πράγμα είναι και δεν είναι. Αν όμως το κάνει αυτό, τότε δεν συζητά λογικά. Γενικά, εκείνοι που το λένε αυτό αναιρούν την ουσία και το τι ήταν να είναι, διότι είναι αναγκασμένοι να πουν πως ολα τα γνωρίσματα είναι συμπτωματικά και ότι δεν υπάρχει αυτό που είναι ουσιαστικά άνθρωπος ή είναι ουσιαστικά ζώο, επειδή αν υπάρχει κάτι που είναι ουσιαστικά άνθρωπος, αυτό δεν θα είναι να είναι όχι άνθρωπος ή να μην είναι άνθρωπος (παρ’ όλο που αυτά είναι οι αρνήσεις του). Πράγματι, ένα πράγμα ήταν αυτό που σήμαινε και αυτό ήταν η ουσία κάποιου πράγματος, και το να δηλώνει κάτι την ουσία ενός πράγματος σημαίνει ότι το είναι του πράγματος δεν είναι κάτι άλλο. Αν, όμως, το «είναι ουσιαστικά άνθρωπος» είναι το ίδιο είτε με το «είναι ουσιαστικά μη άνθρωπος» είτε με το «δεν είναι ουσιαστικά άνθρωπος», τότε το είναι θα ήταν κάτι διαφορετικό. Συνεπώς αυτοί είναι αναγκασμένοι να πουν ότι για κανένα πράγμα δεν μπορεί να υπάρξει τέτοιος ορισμός, αλλά όλα τα γνωρίσματα είναι συμπτωματικά. Διότι αυτό είναι η διάκριση μεταξύ ουσίας και συμπτώματος —το λευκό είναι συμπτωματικό για τον άνθρωπο, διότι, παρ’ όλο που είναι λευκός, δεν είναι το ίδιο το λευκό. Αν, όμως, όλα αποδίδονται συμπτωματικά, τότε δεν θα υπάρχει κάτι πρωταρχικό στο οποίο αποδίδονται, αν το συμπτωματικό είναι πάντοτε κατηγορούμενο που αποδίδεται σε κάποιο
Όλο το παραπάνω κείμενο αφορά την συμπτωματική θεωρία των υλομονιστών την οποία είναι αδύνατο να καταρρίψει με μυστικιστικά κολπάκια ο Αριστοτέλης, Λέει ότι: εκείνοι που το λένε αυτό αναιρούν την ουσία και το τι ήταν να είναι, διότι είναι αναγκασμένοι να πουν πως ολα τα γνωρίσματα είναι συμπτωματικά και ότι δεν υπάρχει αυτό που είναι ουσιαστικά άνθρωπος ή είναι ουσιαστικά ζώο, επειδή αν υπάρχει κάτι που είναι ουσιαστικά άνθρωπος, αυτό δεν θα είναι να είναι όχι άνθρωπος ή να μην είναι άνθρωπος (παρ’ όλο που αυτά είναι οι αρνήσεις του).
Δεν μπορεί να δεκτεί ο Αριστοτέλης με κανένα τρόπο την υλικότητα του ανθρώπου (θα φανεί αργότερα γιατί το κάνει) γιαυτο και αναιρεί τη συμπτωματική θεωρία των ατομιστών.
Και συνεχίζει: ένα πράγμα ήταν αυτό που σήμαινε και αυτό ήταν η ουσία κάποιου πράγματος, και το να δηλώνει κάτι την ουσία ενός πράγματος σημαίνει ότι το είναι του πράγματος δεν είναι κάτι άλλο
Ας δούμε εδώ ένα παράδειγμα για να καταλάβουμε τι δεν καταλαβαίνει ο Αρίστος:
Το νερό ή H20 αποτελείται από δύο άτομα υδρογόνου και ένα άτομο οξυγόνου. Αυτά είναι τα μόνα που υπάρχουν σε μια ποσότητα νερού (ας αφήσουμε το υπαρκτό κενό για λίγο).
Το H20 εμφανίζεται σε τρεις μορφές ΣΤΕΡΕΑ(ΠΑΓΟΣ), ΥΓΡΗ και ΑΕΡΙΑ. Οι υλομονιστές είχαν καταλάβει ότι τα μόνα υπαρκτά και αληθινά είναι τα άτομα (Η20) και οι τρείς μορφές είναι συμπτωματικές ιδιότητες της μιας οντικής οντικής, ανώλεθρης υλικής ουσίας
Δημόκριτος: “Τίποτε αληθινό και κατανοητό δεν υπάρχει εκτός από τα πρώτα στοιχεία, τα άτομα και το κενό. Αυτά υπάρχουν «φύσει», ενώ τα πράγματα που γεννιούνται από αυτά και διαφέρουν στη θέση, στην τάξη και στο σχήμα είναι απλώς συμβεβηκότα”.
Πράγματι το αν το Η20 είναι υγρό, στερεό ή αέριο εξαρτάται από συμπτωματικές καταστάσεις θερμοκρασίας και πίεσης οι οποίες σωστά όπως λέει ο Δημόκριτος αλλάζουν την θέση την τάξη και το σχήμα των δομικών στοιχείων του H20. Η ίδια η οντική ουσία των ατόμων είναι ανώλεθρη.
Ο Αριστοτέλης λέει ότι λέγοντας “νερό” εννοούμε αναγκαστικά υγρό και μόνο υγρό τίποτα άλλο. Και η υγρότητα είναι η ουσία της έννοιας της «νερό». Το «είναι» το «νερού» είναι υγρό. Αυτή είναι η μοναδική ιδιότητα που μπορούμε να αποδώσουμε στο «νερό», δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Πόσο φτωχή, πόσο στενόμυαλη είναι η ιδεαλιστική σκέψη; Πόσο ρηχή και αντι-επιστημονική. Που να ήξερε ο Αριστοτέλης ότι μέσα στον «άνθρωπο» το 70% του σώματος του είναι «νερό», θα πάθαινε πλάκα, θα τρελλαίνονταν αυτός που θέλει τον άνθρωπο ζώο δίποδο και μόνο ζώο δίποδο. 70% νερό?
Και κλείνει με το εξης:
Συνεπώς αυτοί είναι αναγκασμένοι να πουν ότι για κανένα πράγμα δεν μπορεί να υπάρξει τέτοιος ορισμός, αλλά όλα τα γνωρίσματα είναι συμπτωματικά. Διότι αυτό είναι η διάκριση μεταξύ ουσίας και συμπτώματος —το λευκό είναι συμπτωματικό για τον άνθρωπο, διότι, παρ’ όλο που είναι λευκός, δεν είναι το ίδιο το λευκό. Αν, όμως, όλα αποδίδονται συμπτωματικά, τότε δεν θα υπάρχει κάτι πρωταρχικό στο οποίο αποδίδονται, αν το συμπτωματικό είναι πάντοτε κατηγορούμενο που αποδίδεται σε κάποιο
Ξανά και ξανά. Το λευκό όπως και όλα τα χρώματα είναι απλά διαφορετικές συχνότητες εκπομπής ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας των ατόμων της ύλης. Η ακτινοβολία δε αυτή γίνεται με άλλα σωματίδια, τα φωτόνια. Πάλι σωματίδια, πάλι άτομα, πάλι οι υλομονιστές έχουν δίκιο. ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑ δεν υπάρχει ΛΕΥΚΟ ΚΑΘΕΥΑΤΟ όπως θα ήθελε ο Αριστοτέλης (και φυσικά δεν υπάρχουν μόνο λευκοί άνθρωποι όπως βλακωδώς λέει).
Και από τι εξαρτάται το σύμπτωμα του ΛΕΥΚΟΥ και σε τι διαφέρουν τα χρώματα; Πάλι ο Δημόκριτος παίζει μπάλα:
διαφέρουν στη θέση, στην τάξη και στο σχήμα των ατόμων. Υψηλή συχνότητα, υψηλή ταλάντωση, πιο γρήγορη κίνηση των ατόμων πιο θερμό σώμα άλλο χρώμα.
Μπράβο ρε Δημόκριτε με μια φράση είπες όσα ο Αρίστος δεν λέει σε 10 βιβλία. Που να είχαμε και ολόκληρη παράγραφο από τα έργα σου.
ΑΤΟΜΑ ΚΑΙ ΚΕΝΟ 
Leave a comment