27: Συλλογή Αποσπασμάτων: CICERO, ΣΙΜΠΛΙΚΙΟΣ, ΑΕΤΙΟΣ
CICERO: Το άτομο, λέει [ο Επίκουρος] εκκλίνει. Και γιατί άραγε; Επειδή οι κινήσεις αυτές κατά τον Δημόκριτο είχαν κάποια άλλη ωστική δύναμη, την οποία ονομάζει σύγκρουση, ενώ εσύ, Επίκουρε, βάρος και βαρύτητα.
ΣΙΜΠΛΙΚΙΟΣ: Δημόκριτος φύσει ακίνητα λέγων τα άτομα πληγήι κινείσθαι φήσιν. – Ο Δημόκριτος λέει ότι τα άτομα είναι από τη φύση τους ακίνητα και κινούνται εξαιτίας της σύγκρουσης.
ΑΕΤΙΟΣ: Οι τας ατόμους, περί τα αμερή ίστασθαι και μην εις άπειρον είναι την τομήν – Οι ατομικοί [νόμιζαν ότι πρέπει] να σταματήσουμε στα σώματα που δεν έχουν μέρη και να μην συνεχίσουμε τη διαίρεση επ’άπειρον.
ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟΝ ΕΥΚΛΕΙΔΗ: Ουκ έστιν ελάχιστον μέγεθος, ως οι Δημοκρίτειοι φάσιν – Δεν υπάρχει ελάχιστο μέγεθος όπως έλεγαν οι Δημοκρίτειοι.
Ορθολογιστές σε έναν κόσμο βουτηγμένο στην μεταφυσική παράνοια
Από την εξαιρετική μονογραφία για τον “μέγα” Κωνσταντίνο των εκδόσεων Περισκόπιο http://www.periscopio.gr/ που κυκλοφορεί στα περίπτερα:
Στην πραγματικότητα, είναι αδύνατο να δοθεί μια πλήρης εικόνα της ειδωλολατρίας κατά την Ύστερη Ρωμαική αυτοκρατορία, γιατί δεν αποτελούσε ένα σύστημα με ειρμό. Επρόκειτο για μια έντονα θρησκευτική εποχή, στην οποία, εκτός από το πλαίσιο ενός μικρού κύκλου Επικούρειων, ο ορθολογισμός ή ο σκεπτικισμός ήταν ανύπαρκτοι. Όλοι, από τον πιο μορφωμένο διανοούμενο ως τον πιο απαίδευτο χωρικό και εργάτη, πίστευαν αδιάσειστα στην ύπαρξη υπερφυσικών δυνάμεων και τον ενδιαφέρον τους για τα ανθρώπινα πράγματα. Οι άνθρωποι πίστευαν ότι η καλή ή η κακή τύχη εξαρτάτο από το αόρατο και προσπαθούσαν, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και τις δοξασίες τους, να μαντέψουν το αναπόφευκτο μέλλον, να επηρεάσουν το υπερφυσικό με την μαγεία, να εξευμενίσουν την οργή των θεών ή να κερδίσουν την εύνοια τους ή να επικοινωνήσουν με το θείο που θα τους λύτρωνε από τα επίγεια δεινά. Επρόκειτο για ένα αλλόκοτο αμάγαλμα από δοξασίες και λατρείες που προέρχονταν από πολλές χώρες και αντιπροσώπευαν κάθε πολιτιστικό στάδιο, από τον υψηλό (αν και μάλλον ασαφή) πανθεισμό ως την πιο χυδαία ζωολατρία.
Λέων Γ’ ο Ίσαυρος και Κωνσταντίνος ο Ε’ ο Ίσαυρος
Οι δύο παραπάνω στρατηγοί-αυτοκράτορες προσπάθησαν να εξορθολογίσουν το μπάχαλο του Βυζαντίου με σειρά μέτρων το πιο επιφανειακό των οποίων ήταν η κατάργηση των εικόνων. Παράσημα που τους απέμεινε η Ιστορία είναι τα ονόματα με τα οποία περάσαν στην Ιστορία από τους τελικά νικητές παπάδες: ΣΑΡΑΚΗΝΟΦΡΩΝ, ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ, ΑΛΙΤΗΡΙΟΣ ΔΡΑΚΩΝ, ΔΥΣΣΕΒΗΣ, ΘΕΟΜΑΧΟΣ, ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ, ΚΟΠΡΩΝΥΜΟΣ, ΚΑΒΑΛΛΙΝΟΣ.
Are dark matter and inflation one and the same?
http://space.newscientist.com/article/dn12651-dark-matter-and-inflation–one-and-the-same.html
The mysterious dark matter that fills the universe could be made of the same particles that put the “big” in the big bang – explaining both inflation and dark matter in a single stroke. Cosmologists believe that the early universe went through a period of expansion, known as inflation, soon after the big bang – although they do not know exactly what caused it. Now cosmologist Andrew Liddle at the University of Sussex, UK, and his colleagues say one particle may be responsible for both inflation and the dark matter that has been perplexing astronomers. “We have these two mysteries that we don’t really understand, so we thought, why not put them together to halve the problem?” Liddle told New Scientist. “It’s so simple that at first we worried it might be ludicrous.” Liddle’s theory hinges on the notion suggested by other cosmologists that inflation is caused by a hypothetical particle, aptly named the inflaton. “The inflaton has weird pressure properties that we don’t see in everyday particles,” explains Liddle. For instance, as they are created in the early universe, they push space apart, forcing it to expand. The standard thinking goes that inflatons would have decayed into normal particles soon after inflation finished in the first fraction of a second after the big bang, with none left hanging around today. However, Liddle and his colleagues realised that if some inflaton particles survived after the intense burst of expansion during inflation, their mass would become important in attracting surrounding matter.
Collide and annihilate
“By the late stages of inflation and forever afterwards, the expansion rate has slowed down so that the particle mass becomes important, and the particles then behave as massive dark matter particles exhibiting gravitational attraction,” he explains. The problem was getting some inflatons to stick around. “It’s easy to explain why they all disappear, but why would most disappear, and only a few stay behind?” says Liddle. If inflatons can interact with normal particles, even very weakly, as normally assumed, they will easily decay whenever they collide with any particle. To get around this, Liddle suggests that inflatons only decay when they collide with other inflatons – with both members of the pair annihilating. His calculations show that while most inflatons would indeed be annihilated after inflation, a precious few would escape, as required. Finding evidence for the theory will be tough, however. Since Liddle’s inflatons don’t interact with normal matter, he says that they cannot show up in direct dark matter searches, such as the Cryogenic Dark Matter Search in Minnesota, US. While most dark matter hunters are disappointed that these searches haven’t turned up the elusive particle yet, Liddle jokingly says that he gives a “little cheer” at their failure. “Of course, if they ever do find anything, it will immediately disprove my idea,” he says.
Simple but important
Since the inflatons are now widely dispersed, there is little chance that they will come into contact with each other and annihilate today, or in the future. But if they do, they could create a detectable burst of high-energy radiation, adds Liddle, who presented the work at the COSMO 07 conference at the University of Sussex in August. Cosmologist David Lyth at Lancaster University, UK, likes the proposal. “It’s a very neat idea,” he says. “Liddle has a way of putting his finger on very simple ideas that could turn out to be important.” Lev Kofman at the Canadian Institute of Theoretical Astrophysics in Toronto also likes the theory. “It would certainly be nice if the same guy was responsible for both dark matter and inflation,” he says. Kofman worked on a similar idea in the past, but found it difficult to explain how the correct number of inflatons survived inflation. He is impressed that Liddle’s team have attempted to address this, but adds that more work needs to be done before cosmologists accept the idea. “It’s very appealing, but let’s say, I won’t bet my house on it just yet,” says Kofman.
Studies say out-of-body is not out-of-mind
British and other European researchers have found a way to induce out-of-body experiences using virtual reality goggles. The researchers, who used the goggles to mix up sensory signals to the brain, said the studies suggest a scientific explanation for a phenomenon often thought to be a figment of the imagination, the American Association for the Advancement of Science said Friday in a release. The scientists said the sight of their bodies located somewhere else plus the feel of their real bodies being touched simultaneously made volunteers sense that they had moved outside of their physical bodies. The findings, published in the journal Science, suggest out-of-body experiences may be created by a disconnect between the brain circuits that process certain types of sensory information. In a study by Henrik Ehrsson of University College London and the Karolinska Institute in Stockholm, volunteers viewed recorded images through their headsets. In the other study, by Olaf Blanke of the Ecole Polytechique Federale de Lausanne and University Hospital in Switzerland, volunteers saw images of their own bodies from the perspective of someone behind them. The studies said multi-sensory conflict is a key mechanism underlying out-of-body experiences.
Parallel universes exist – study
http://www.breitbart.com/article.php?id=paUniverse_sun14_parallel_universes&show_article=1&cat=0
Parallel universes really do exist, according to a mathematical discovery by Oxford scientists described by one expert as “one of the most important developments in the history of science“. he parallel universe theory, first proposed in 1950 by the US physicist Hugh Everett, helps explain mysteries of quantum mechanics that have baffled scientists for decades, it is claimed. in Everett’s “many worlds” universe, every time a new physical possibility is explored, the universe splits. Given a number of possible alternative outcomes, each one is played out – in its own universe. motorist who has a near miss, for instance, might feel relieved at his lucky escape. But in a parallel universe, another version of the same driver will have been killed. Yet another universe will see the motorist recover after treatment in hospital. The number of alternative scenarios is endless. t is a bizarre idea which has been dismissed as fanciful by many experts. But the new research from Oxford shows that it offers a mathematical answer to quantum conundrums that cannot be dismissed lightly – and suggests that Dr Everett, who was a Phd student at Princeton University when he came up with the theory, was on the right track. Commenting in New Scientist magazine, Dr Andy Albrecht, a physicist at the University of California at Davis, said: “This work will go down as one of the most important developments in the history of science.” According to quantum mechanics, nothing at the subatomic scale can really be said to exist until it is observed. Until then, particles occupy nebulous “superposition” states, in which they can have simultaneous “up” and “down” spins, or appear to be in different places at the same time. Observation appears to “nail down” a particular state of reality, in the same way as a spinning coin can only be said to be in a “heads” or “tails” state once it is caught. According to quantum mechanics, unobserved particles are described by “wave functions” representing a set of multiple “probable” states. When an observer makes a measurement, the particle then settles down into one of these multiple options. The Oxford team, led by Dr David Deutsch, showed mathematically that the bush-like branching structure created by the universe splitting into parallel versions of itself can explain the probabilistic nature of quantum outcomes.
Alliance of Opposites: Electrons and positrons make new molecule
http://www.sciencenews.org/articles/20070915/fob1.asp
By soaking a silica sponge with antimatter, physicists have made the first matter-antimatter molecules. With further refinement, the technique might be used to briefly condense antimatter into fluid or solid states or even to create the first gamma-ray laser. About 10 years ago, researchers created atoms of antihydrogen by combining antiprotons and positrons, the antimatter equivalents of protons and electrons. By itself, antihydrogen is as stable as hydrogen, though it’s difficult to store in our matter world because of antimatter’s propensity to vanish in a flash of gamma rays as soon as it comes into contact with matter. For more than 50 years, however, physicists have been able to create nucleus-free “atoms” consisting of one electron and one positron. Attracted by their opposite charges, electrons and positrons will orbit each other, as the stars in a binary system do. Unlike antihydrogen, however this unusual matter-antimatter hybrid, called positronium, is unstable. It enjoys just a brief dance of death as the two particles spiral in toward mutual annihilation. Still, positronium can live long enough—up to hundreds of nanoseconds—that physicists had speculated that the atoms might be able to pair up into molecules. Coaxing the atoms to do so would require assembling them in tight quarters and slowing them down enough to allow them to intermingle. To perform this feat, David Cassidy and Allen Mills of the University of California, Riverside began by trapping millions of positrons—produced by a radioactive source—in an electromagnetic field. By applying brief electric pulses, the team expelled short bursts of positrons, directing them toward a thin, porous silica membrane. Inside the pores, some of the positrons scooped up electrons from the silica to form positronium. The researchers hoped that some of the atoms would bounce around inside the pores and even temporarily stick to the pores’ inner surfaces, where feeble electrostatic forces might slow them down and allow them to bind to each other as molecules.
All the positrons, whether free or bound in atoms or molecules, eventually annihilated, producing gamma rays. But Cassidy and Mills detected a telltale gamma-ray signal that they had expected the annihilation of molecular positronium to produce. For confirmation, they heated the membrane, creating conditions that would prevent the formation of molecules. Sure enough, the signal disappeared, the team reports in the Sept. 13 Nature. Mills says that the data show “all the hallmarks” of the appearance of positronium molecules.
Clifford M. Surko of the University of California, San Diego says that the evidence for the formation of positronium is convincing, if indirect. “I did not find any obvious potential flaw in it,” he says.
This achievement is only the beginning, Mills says. If the researchers manage to concentrate more positrons into their sponge, more-complex states of matter should appear. In a Bose-Einstein condensate, an exotic gas in which atoms share a quantum state, positrons could be forced to annihilate in sync to produce the first gamma-ray laser, Cassidy says. Even higher densities could lead to the first solid matter–antimatter state.
Brain network related to intelligence identified
http://physorg.com/news108722746.html
In a review of 37 imaging studies related to intelligence, including their own, Richard Haier of the University of California, Irvine and Rex Jung of the University of New Mexico have uncovered evidence of a distinct neurobiology of human intelligence. Their Parieto-Frontal Integration Theory (P-FIT) identifies a brain network related to intelligence, one that primarily involves areas in the frontal and the parietal lobes.Their report includes peer commentary from 19 researchers and appears online in the journal Behavioral and Brain Sciences. “Recent neuroscience studies suggest that intelligence is related to how well information travels throughout the brain,” said Haier, a professor of psychology in the School of Medicine and longtime human intelligence researcher. “Our review of imaging studies identifies the stations along the routes intelligent information processing takes. Once we know where the stations are, we can study how they relate to intelligence.” The data suggest that some of the brain areas related to intelligence are the same areas related to attention and memory and to more complex functions like language. Haier and Jung say this possible integration of cognitive functions suggests that intelligence levels might be based on how efficient the frontal-parietal networks process information. Brain imaging studies of intelligence are relatively new, with Haier doing some of the first ones only 20 years ago. Although there is still discussion about how to define and measure intelligence, Haier and Jung found surprising consistency in the studies they reviewed despite the fact the studies represented a variety of approaches. In his peer commentary, University of Washington psychologist Earl Hunt writes: “The Jung & Haier P-FIT model shows how far we have progressed toward understanding the biological basis of intelligence. Twenty-five years ago researchers in the field were engaged in an unedifying discussion of the relation between skull sizes and intelligence test scores. By taking advantage of the huge advances in measurement of the brain that have occurred in the past quarter century, [Jung and Haier] can take the far more sophisticated view that individual differences in intelligence depend, in part, upon individual differences in specific areas of the brain and in the connections between them.” Haier and Jung have made some of the seminal findings in intelligence studies. In a 2004 study, they found that regions related to general intelligence are located throughout the brain and that a single “intelligence center,” such as the frontal lobe, is unlikely. And in a 2005 study, they found that while there are essentially no disparities in general intelligence between the sexes, women have more white matter and men more gray matter related to intelligence test scores, suggesting that no single neuroanatomical structure determines general intelligence and that different types of brain designs can produce equivalent intellectual performance. “Genetic research has demonstrated that intelligence levels can be inherited, and since genes work through biology, there must be a biological basis for intelligence,” Haier said. “We have a long way to go before we understand the details, but our P-FIT model provides a framework for testing new hypotheses in future experiments.”
Επίτευγμα στη Φυσική η δημιουργία μορίων ύλης-αντιύλης
http://www.tovimadaily.gr/NewsArticle.aspx?lngEntityID=831582
Μια θεωρητική πρόβλεψη έξι δεκαετιών, για τη θεωρητική εξωτικών μορίων από ύλη και αντιύλη, επιβεβαιώθηκε σε αμερικανικό εργαστήριο. Τα μόρια ηλεκτρονίων-ποζιτρονίων, ένα δημιούργημα που δεν υπάρχει στη φύση, επέζησαν για λιγότερο από ένα εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου πριν αυτοκαταστραφούν. Το επίτευγμα, που παρουσιάζεται την Παρασκευή στο περιοδικό Nature, θα μπορούσε να βοηθήσει στην ανάπτυξη τεχνολογιών πυρηνικής σύντηξης και πανίσχυρων λέιζερ ακτίνων γάμμα, ελπίζουν οι ερευνητές. Θα μπορούσε επίσης να εμπνεύσει εξηγήσεις για ένα βασικό μυστήριο του Σύμπαντος, αναφέρει το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Σύμφωνα με τους καθιερωμένους νόμους της Φυσικής, για κάθε είδος σωματιδίου κανονικής ύλης υπάρχει και ένα αντίστοιχο σωματίδιο αντιύλης με αντίθετο φορτίο. Το αντίθετο του θετικά φορτισμένου πρωτονίου είναι το αρνητικό αντιπρωτόνιο, ενώ το ανίστοιχο του ηλεκτρονίου είναι το ποζιτρόνιο, με θετικό φορτίο. Όταν τα σωματίδιο τύχει να συναντήσουν τα αντισωματίδια, όλα εξαφανίζονται σε μια στιγμιαία λάμβψη ακτίνων γάμμα. Το 1946, ωστόσο, ο Αμερικανός φυσικός Τζον Ουίλερ διατύπωσε τη θεωρία ότι, κάτω από ορισμένες συνθήκες, σωματίδια και αντισωματίδια μπορούν να αλληλεπιδράσουν και να σχηματίσουν ασυνήθιστα, βραχύβια άτομα. Τα ηλεκτρόνια και τα ποζιτρόνια, για παράδειγμα, σχηματίζουν το positronium (Ps), του οποίου η ύπαρξη επιβεβαιώθηκε το 1951. Ο Ουίλερ υπέθεσε επίσης ότι δύο άτομα positronium μπορούν με τη σειρά τους να αλληλεπιδράσουν ανά δύο και να σχηματίσουν ένα πολύ ασταθές μόριο, το Ps2. Το μόριο δεν μπορεί να σχηματιστεί στη φύση επειδή τα σωματίδια κινούνται υπερβολικά γρήγορα για να προλάβουν να αλληλεπιδράσουν. Τώρα, οι φυσικοί Ντέιβιντ Κάσιντι και Αλεν Μιλς του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Ρίβερσαϊντ ανακοίνωσαν ότι κατάφεραν να δημιουργήσουν Ps2 σε εργαστηριακές συνθήκες. Οι ερευνητές βομβάρδισαν με περίπου 20 εκατ. ποζιτρόνια μια πορώδη επιφάνεια πυριτίου. Τα ποζιτρόνια απέσπασαν ηλεκτρόνια από το πυρίτιο και ζευγάρωσαν μαζί τους για να σχηματίσουν 100.000 μόρια Ps2, το οποίο αυτοκατατράφηκε σχεδόν ακαριαία. Τη στιγμή της εξαφάνισής του, το εξωτικό υλικό εξέπεμψε μια σύντομη αλλά ισχυρή λάμψη ακτίνων γάμμα, από την οποία επιβεβαιώθηκε η ύπαρξη και η καταστροφή του. Η έρευνά πιθανώς δεν έχει μόνο θεωρητική αξία. Η αντιύλη έχει ήδη εφαρμογές στην Ιατρική, για παράδειγμα στην Τομογραφία Εκπομπής Ποζιτρονίου (PET). Οι ερευνητές ελπίζουν να κατασκευάσουν στο μέλλον ισχυρά λέιζερ που θα αξιοποιούν την ακτινοβολία γάμμα από την αυτοκαταστροφή Ps2. Τα πειράματα, τέλος, ίσως βοηθήσουν να διατυπωθεί μια ικανοποιητική εξήγηση στο ερώτημα του γιατί η ύλη του Σύμπαντος είναι τόσο πολύ περισσότερη από την αντιύλη.
Αριστοτέλους “Μετά τα φυσικά” – 10
ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΒΙΒΛΙΟ Γ΄ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
3. Πρέπει ακόμα να πούμε αν ανήκει σε μία ή σε διαφορετικές επιστήμες να εξετάσει και τα αποκαλούμενα στα μαθηματικά αξιώματα και την ουσία. Είναι προφανές ότι και η έρευνα γύρω από αυτά ανήκει σε μία επιστήμη και μάλιστα στην επιστήμη του φιλόσοφου. Αυτά ισχύουν για όλα τα όντα και όχι για κάποιο ιδιαίτερο γένος χωριστά από τα άλλα. Όλοι βέβαια τα χρησιμοποιούν, διότι ισχύουν για το ον ως ον και κάθε γένος είναι ον. Τα χρησιμοποιούν όμως μόνο τόσο όσο τους είναι αρκετό, δηλαδή ως εκεί που φτάνει το γένος, για το οποίο αναπτύσσουν τις αποδείξεις. Συνεπώς, αφού αυτά ισχύουν προφανώς για όλα τα πράγματα ως όντα (αφού αυτό είναι το κοινό για όλα), σε αυτόν που γνωρίζει το ον ως ον ανήκει να εξετάσει και αυτά επίσης. Γι’ αυτό βέβαια κανείς από όσους εξετάζουν τα πράγματα μερικώς δεν επιχειρεί να πει κάτι για αυτά, αν είναι αληθινά ή όχι —ούτε ο γεωμέτρης ούτε ο ειδικός της αριθμητικής, άλλα μόνο μερικοί από τους φυσικούς φιλοσόφους, για τους οποίους είναι φυσιολογικό να το επιχειρούν, διότι ήσαν οι μόνοι που θεωρούσαν ότι εξετάζουν τη σύνολη φύση και το ον. Αφού όμως υπάρχει κάποιος ανώ¬τερος ακόμα και από τον φυσικό φιλόσοφο (διότι η φύση είναι ένα κάποιο γένος του όντος), η σκέψη και γύρω από αυτά είναι έργο του καθόλου θεωρητικού της πρώτης ουσίας.
Τα μαθηματικά και η ουσία. Ο Αριστοτέλης διατυπώνει ξανά τα γνωστά στρεβλώμένα από τον Πλάτωνα πυθαγόρεια διδάγματα, αλλά τώρα το κάνει γιατί θέλει να συνδέσει τα μαθηματικά με την φιλοσοφία, όχι ως μέρος του όντος αλλά ως κάτι προυπάρχον, εξειδανικευμένο, ιδανικό, πρότυπο και διαφορετικό από το ον.
Και έρχεται η ομολογία: Κανείς δεν τολμά να πει κάτι για τα μαθηματικά (από όλους όσους εξετάζουν μερικώς το ον), εκτός από ποιους λέει ο Αρίστος: ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΥΣΙΚΟΥΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ!!!!!!! Εννοεί ότι αυτοί, σαν γνήσιοι οντολόγοι και φιλόσοφοι δηλαδή επιστήμονες, το επιχειρούν, γιατί η επιστημονική ερμηνεία του όντος που θα δώσουν θα περιλαμβάνει και τα μαθηματικά.
Θα δώσουν μια ερμηνεία των πάντων, θα ανακαλύψουν μια θεωρία των πάντων και αν δεν το κάνουν με την πρώτη σύλληψη, με την πρώτη σκέψη θα το κάνουν άλλοι σε 100 χιλιάδες χρόνια, με 100 χιλιάδες εκλεπτύνσεις και φυσικά θα κινούνται στην ίδια υλομονιστική κατεύθυνση με τους Φυσικούς Φιλοσόφους, αυτών των οποίων θα έπρεπε να έχουμε τα βιβλία αλλά δεν έχουμε.
Ο Αριστοτέλης πέφτει και παίρνει κάμψεις μπροστά στους προσωκρατικούς φυσικούς φιλοσόφους. Ομολογεί με πίκρα ότι «Οι φυσικοί φιλόσοφοι ήσαν οι μόνοι που εξετάζουν τη σύνολη φύση και το ον».
Μετά γελοιωδώς προσπαθεί να να κάνει μια ντρίμπλα και λέει ότι η «φύση είναι κάποιο γένος του όντος» άρα υπάρχει κάποιος ανώτερος από τον φυσικό φιλόσοφο.
(Ποιος άραγε ο Ιωάννης ο αγράμματος ψαράς ο γιος του Ζεβεδαίου ή ο Σωκράτης ο σοφότερος των ελλήνων που δεν κατάλαβε γρι από το βιβλίο του φυσικού φιλοσόφου του Ηράκλειτου ή ο Πλάτων που ήθελε να κάψει τα βιβλία του φυσικού φιλοσόφου Δημόκριτου)
«η φύση είναι κάποιο γένος του όντος»;
Για να σταθούμε λίγο σε αυτή τη φράση.
Τι είναι η φύση σε σχέση με το ον; Και βασικά: τι είναι η ΦΥΣΗ και τι είναι το ΟΝ. Η υλομονιστική αντίληψη λέει ότι η ΦΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝ. Και οι τρεις λέξεις ΦΥΣΗ, ΕΙΝΑΙ, ΟΝ στον υλομονισμό είναι ίδιες, ίσες, ισοδύναμες, ταυτόσημες. Σημαίνουν το ίδιο πράγμα. Αυτό είναι ο Μονισμός. Αυτό μπορεί να ακούγεται φρικτό για τα ιδεαλιστικά, μυστικιστικά αυτιά αλλά είναι ΦΥΣΙΟ-ΛΟΓΙΚΟ για τον επιστήμονα.
Γιαυτό οι Φυσικοί Φιλόσοφοι δεν τρόμαξαν να ασχοληθούν με το ΟΝ, δεν φοβήθηκαν και μόλις το έξέτασαν δεν έτρεξαν να ιδρύσουν θρησκεία, να μαζέψουν φόρους, να εκτελέσουν τους αντιπάλους τους ή να τους κάψουν τα βιβλία.
Με τον ΛΟΓΟ προσέγγισαν τον ΟΝ, δεν δείλιασαν και δεν άρχισαν αμέσως να φτιάχνουν μεταφυσικές οντότητες για να ξεφορτωθούν την ευθύνη της μελέτης του ΟΝΤΟΣ.
ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΒΙΒΛΙΟ Γ΄ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Και η φυσική βέβαια είναι ένα είδος σοφίας, όχι όμως η πρώτη. Όσα πάλι επιχειρούν εκείνοι που λένε με ποιο τρόπο πρέπει να γίνεται αποδεκτή αλήθεια οφείλονται στο ότι είναι ανεκπαίδευτοι στην αναλυτική σκέψη, καθότι πρέπει να τα προσεγγίζουν γνωρίζοντας από πριν γι’ αυτά τα θέματα και όχι να τα ερευνούν την ώρα που ακούνε γι’ αυτά. Προφανώς, λοιπόν, ανήκει στον φιλόσοφο, δηλαδή σε αυτόν που ερευνά τη φύση κάθε ουσίας, να εξετάσει και τα σχετικά με τις αρχές των συλλογισμών. Επίσης, σε αυτόν που γνωρίζει καλύτερα τα σχετικά με κάθε γένος ανήκει η ικανότητα να εκθέσει τις πιο βέβαιες αρχές για το θέμα του, άρα και σε αυτόν που ασχολείται με τα όντα ως όντα τις πιο βέβαιες για όλα. Αυτός είναι ο φιλόσοφος και η πιο βέβαιη αρχή από όλες είναι αυτή για την οποία είναι αδύνατον να κάνει κάποιος λάθος. Διότι μια τέτοια αρχή πρέπει να είναι και η πιο γνωστή (καθότι όλοι πλανώνται σχετικά με αυτά που δεν γνωρίζουν) και μη υποθετική, διότι μια αρχή που πρέπει κατ ανάγκην να έχει όποιος κατανοεί ο,τιδήποτε από τα όντα, δεν είναι υπόθεση, και αυτό που πρέπει κατ’ ανάγκην να γνωρίζει όποιος γνωρίζει ο,τιδήποτε, πρέπει κατ’ ανάγκην να το κατέχει ήδη όταν αρχίζει να ερευνά. Προφανώς, λοιπόν, μια τέτοια αρχή είναι η πιο βέβαιη απ’ όλες. Το ποια είναι όμως αυτή, θα το πούμε στη συνέχεια: Το ίδιο πράγμα είναι αδύνατον να ανήκει και ταυτόχρονα να μην ανήκει στο ίδιο υποκείμενο και από την ίδια σκοπιά (και όσους άλλους προσδιορισμούς θα μπορούσαμε να δώσουμε, ας θεωρηθούν δεδομένοι, για να αποφύγουμε τις λογικές αντιρρήσεις). Αυτή, λοιπόν, είναι η πιο βέβαιη από όλες τις αρχές, καθότι έχει τον χαρακτήρα που αναφέρθηκε παραπάνω. Διότι είναι αδύνατον για τον οποιονδήποτε να πιστεύει ότι το ίδιο πράγμα είναι και δεν είναι, όπως φαντάζονται μερικοί ότι λέει ο Ηράκλειτος, καθότι δεν είναι αναγκαίο, αυτά που λέει κάποιος, αυτά και να πιστεύει.
Ώρα όμως να αρχίσει το πάρτυ της μεταφυσικής.
Ο Αριστοτέλης αρνείται τη φυσική φιλοσοφία (δηλαδή την ίδια την οντολογία). Με θράσσος ο Αρίστος λέει: «Διότι μια τέτοια αρχή πρέπει να είναι και η πιο γνωστή (καθότι όλοι πλαώνται σχετικά με αυτά που δεν γνωρίζουν) και μη υποθετική, διότι μια αρχή που πρέπει κατ ανάγκην να έχει όποιος κατανοεί ο,τιδήποτε από τα όντα, δεν είναι υπόθεση, και αυτό που πρέπει κατ’ ανάγκην να γνωρίζει όποιος γνωρίζει ο,τιδήποτε, πρέπει κατ’ ανάγκην να το κατέχει ήδη όταν αρχίζει να ερευνά»
Ισχυρίζεται ο Αρίστος ότι κάποιος που θα αρχίσει να ερευνα την οντολογία, αρχίζωντας την έρευνα θα πρέπει να ξέρει ήδη τα πάντα για αυτό που ερευνά. Αυτή είναι η πιο ηλίθια και η πιο άσχετη φράση που θα μπορούσε να ειπωθεί από έναν φιλόσοφο.
Θα έπρεπε λοιπόν ο Θαλής να ξεκινήσει την πρώτη μέρα που άρχισε την έρευνα να διατυπώσει την θεωρία ΥΠΕΡΧΟΡΔΩΝ σύμφωνα με τον Αρίστο. Που είναι οι σπουδές του ερευνήτη; Που είναι το πείραμα; Η δοκιμή; Ξανά το πείραμα και ξανά η δοκιμή; ΌΧΙ.
ο Αρίστος λέει: Μόλις ξεκινήσεις πρέπει να τα ξέρεις όλα. ΠΩΣ ΑΡΑΓΕ, μάλλον με την επιφοίτηση του ΓΙΑΧΒΕ; δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Και τι σημαίνει να τα ξέρεις όλα.
Και γιατί να τα ξέρει όλα ο Θαλής και όχι ο πρώτος homo-sapiens που είδε τον πρώτο κεραυνό και είπε από τον φόβο του ΘΕΟΣ. Μήπως αυτό εννοεί ο Αρίστος; Η πιο πρόχειρη, η πιο εύκολη εξήγηση που μας έρχεται στο νου, μόλις χεζόμαστε επάνω μας από τον φόβο, την αρρώστια ή τον θάνατο αυτή είναι η πιο σωστή;
Αλλά ο Αρίστος κάνει το εξής λάθος: Οι προσωκρατικοί ξεκίνησαν με σωστές αρχές γιατί ακολούθησαν τον υλομονισμό και όχι την μεταφυσική. Όταν εκκινείς την έρευνα σου με αυθαίρετες μεταφυσικές παραδοχές κάνεις λάθη. ΌΤΑΝ ΕΚΙΝΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΜΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ θα πεις κάτι σωστό, εσύ ή ο επόμενος που θα παραδώσεις την σκυτάλη ή ο επιστήμονας που θα δουλεύει στο Ίδρυμα που θα έχει το όνομα σου (ΕΘΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΕΥΝΩΝ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ) μετά από 2500 χρόνια. Δουλεύοντας πάνω στον υλομονισμό, κάνοντας εκλεπτύνσεις, κάνοντας ατέλειωτα πειράματα και έρευνες θα δείξεις τον δρόμο προς την κατανόηση του ΟΝΤΟΣ και όχι την πρώτη μέρα που θα αρχίσεις την έρευνα.
Και το καλυτερο μας το φυλάει για το τέλος, λέει: Διότι είναι αδύνατον για τον οποιονδήποτε να πιστεύει ότι το ίδιο πράγμα είναι και δεν είναι, όπως φαντάζονται μερικοί ότι λέει ο Ηράκλειτος, καθότι δεν είναι αναγκαίο, αυτά που λέει κάποιος, αυτά και να πιστεύει.
Εδώ είναι το αποκορύφωμα της ύβρης και την αδιαντροπιάς, ή πολύ απλά του Ιδεαλισμού. Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ είπε κάτι σαν και αυτό:
ΙΔΙΟ ΕΙΝΑΙ
Η ΖΩΗ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ,
ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ,
Η ΑΝΗΦΟΡΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΗΦΟΡΑ,
Ο ΥΠΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΞΥΠΝΙΟΣ,
Ο ΚΟΡΟΣ ΚΑΙ Η ΠΕΙΝΑ.
Αυτό το Αρίστος το κατάλαβε «το ίδιο πράγμα είναι και δεν είναι». Φυσικό είναι σαν ιδεαλιστής ο Αριστοτέλης δεν μπορεί να καταλάβει την ενότητα του ΟΝΤΟΣ, έτσι όπως την συνέλαβε ο Ηράκλειτος. Η ενότητα του όντος και η ενότητα των αντιθέτων είναι φρικτό για κάποιον που δέχεται τις αρλούμπες του Σωκράτη:
-Υπάρχουν πράγματα θνητά και αθάνατα, το σώμα είναι θνητό, η ψυχή τι είναι;
Πώς να οικοδομήσεις θρησκεία με την ενοτητα των αντιθέτων; Πώς να εφεύρεις Θεό και Δίαολο, αγγελάκια και σατανάκια;
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αριστοτέλης αναφέρει αυτό αμέσως μετά που αναφέρει ότι μόλις ξέκινας την έρευνα πρέπει να ξέρεις τα πάντα.
Το κάνει γιατί βαθιά μέσα του έχει συνειδητοποιήσει ότι οι προσωκρατικοί όλοι και ο καθένας από την σκοπιά του και τη σχολή του διατύπωσαν τις βασικές αρχές της πραγματικής οντολογίας και φιλοσοφίας.
Ο Μονισμός, η ενότητα των αντιθέτων, η βαθύτερη υλοενεργειακή σύνδεση και η φαινομενική, επιφανειακή πολλαπλότητα είναι πράγματα που πρώτοι οι προσωκρατικοί συνέλαβαν και οικοδόμησαν επάνω σε αυτά την σύγχρονη επιστήμη.
Που να ξέρει ο Αρίστος π.χ ότι ο κόρος και η πείνα είναι το ίδιο πράγμα και καθορίζεται από τις ίδιες ορμόνες που ρυθμίζουν αυτές τις δύο καταστάσεις;
Ο Ηράκλειτος όμως το συνέλαβε με την ενότητα των αντιθέτων και τον μονισμό. Τι θα έλεγε ένας δυιστής σκαπανέας για τον κόρο και την πείνα: ότι όταν πεινάς ένας σατανάκος από το μεταφυσικό υπερπέραν σε προκαλεί να αμαρτήσεις ότι ο σατανάς σε κάνει να πεινάς για να σε δοκιμάσει όπως έκανε με τον Ιησού στην έρημο και άλλα τέτοιες αστειότητες.
Αυτή είναι η διαφορά των προσωκρατικών Φιλοσόφων από τους ιδεαλιστές, μυστικιστές,μεταφυσικούς, δυιστές της πλάκας Σωκράτη-Πλάτωνα-Αριστοτέλη.
Δυστυχώς τελικά νικήσανε οι ιδεαλιστές γιαυτό οι άνθρωποι επι 1000δες χρόνια πηγαίναν στον εξορκιστή και όχι στον γιατρό όταν αρρωσταίνανε.
ΑΤΟΜΑ ΚΑΙ ΚΕΝΟ 